Jak to jest naprawdę
Idź do strony Poprzedni 1, 2

monika.

ale jaja

sami znajomi wtedy będą Wink

karolina000

no niby tak hehe

ale nawet nie wiemy jak wygladamy Smile

Evel · Wysłany: Pią 21:34, 18 Mar 2011 Temat postu:

dziekuje za zainteresowanie watkiem Wink

moja operacja za niespełna tydzien i przyznam ze dzisiaj mialam maly kryzys, nie wiem co bedzie w dzien wyjazdy do szpitala, ciesze sie ze nie odczuwanie tego i nie zastanawiacie sie nad podstawowymi czynnosciami tylko porostu to robicie, to chyba znaczy ze jest dobrze Very Happy

zycze Wam wszystkim zdrowia i sobie rowniez Wink

mati_zabrze · Wysłany: Nie 10:48, 20 Mar 2011 Temat postu:

Evel!
Niczego się nie bój i niczym się nie martw!Wszystko będzie dobrze.Trzymam kciuki.Daj znać jak poszło,oczywiście jak będziesz już mogła.Uszy do góry !

Gabrysia
Operacja 18.02.2011 Zakopane Smile

okruszek

Hej

a powiedzcie jak to jest ze schodami? Idę do szpitala w najbliższy poniedziałek - operacja nie samej skoliozy, bo zastępuje ona poważny brak w moim kręgosłupie, ale odbarczenie kręgosłupa: mam rwę kulszową, chromanie, bóle prawostronne krzyża itd itd. A mieszkam na 3 piętrze bez windy

i tak się zastanawiam - jak ja tam wejdę??

olazasada19

dasz radę

ja wracałam ze szpitala busem, potem pociągiem a potem 10 minut na nóżkach - no wtedy to było 20-30 minut:D i tak samo mieszkam na 3 piętrze i dałam radę więc i Ty dasz radę Very Happy

okruszek

uff

to się cieszę Smile

monika.

o kurde ja jak tak patrze z perspektywy czasu to wiem, że w życiu bym nie dała rady dokonac tego co Ty Ola.. Smile

ja ledwo ledwo dałam rade w samochodzie...

ale ze schodami to spokojnie Smile

co najwyżej będziesz robiła sobie przystanki, z resztą skoro to nie operacja skoliozy to powinno być o niebo łatwiej

olazasada19

monika.

no fakt bliżej masz, ja jechałam 4 godziny:) może gdyby była potrzeba to dałabym radę z pociągu do autobusu i jeszcze na piechote, ale chyba ze łzami w oczach

okruszek

Czyli 4h da radę wytrzymać? Świetnie, bo ja właśnie będę jechała samochodem jakieś 3 - 3,5h. To mnie uspokoiłyście - przynajmniej w tej kwestii.

monika.

no ja dałam radę Smile

pół drogi przespałam i chyba to mi pomogło.

pasjonatka · Gość

Ja kiedyś pociągiem jechałam dobrze ponad 5 godzin, później jazda autobusami (na stojąco, bo nikt nie chciał ustąpić miejsca), jeszcze chodzenie na piechotę, a byłam świeżo po operacji. A myślałam, że chyba umrę, bo nie miał kto mnie odebrać, więc np. trzeba było kombinować jak samemu przenieść torbę z rzeczami itp.

okruszek

O boże

czytając takie historie jestem strasznie wdzięczna, że pomimo jest to daleko, to przyjadą samochodem po mnie narzeczony z rodzicami... ale dziewczyny - podziwiam Was!

pasjonatka · Gość

Ja mam taki problem, że moi rodzice kilka lat temu umarli, dziadkowie też nie żyją (a to wylew, a to zawał itp.), a jestem jedynaczką. Teraz jestem na rencie i zasiłku. Czasem dalsza rodzina coś mi pomoże (podeślą pieniądze na rachunki, czasem ktoś zrobi zakupy za własne pieniądze-takie podstawowe rzeczy i podrzuci mi do domu), ale nie zawsze dana osoba ma czas, żeby koło mnie skakać i muszę sama sobą się zajmować. Teraz mnie złapały różne problemy jak np. niedowłady, silne bóle i jest mi jednak ciężko wszystko sama robić.

P. S. Dodam, że w mojej rodzinie nikt nie ma samochodu, więc nie ma nawet możliwości, że jakby ktoś miał czas, to zabrałby mnie samochodem po operacji czy coś. Więc zazdroszczę osobom, których rodziny mają samochody, bo to zawsze łatwiej np. zawieźć kogoś po operacji do lekarza, zrobić zakupy itp., a u mnie wszędzie trzeba jechać autobusem, nieść zakupy w rękach, a czasem zakupy są ciężkie (jak trzeba kupić proszki do prania i inne takie) itp. Nawet jak ktoś ma głupiego ,,malucha", to zawsze coś.